Με την παιδική παχυσαρκία σε έξαρση και την παγκοσμιοποίηση να έχει ομογενοποιήσει τη διατροφή, ο φωτογράφος Gregg Segal ανακαλύπτει ποια είναι η εβδομαδιαία διατροφή των παιδιών σε όλο τον πλανήτη. Εστιάζοντας στις δίαιτες των παιδιών, των οποίων οι διατροφικές συνήθειες δια βίου δημιουργούνται σε αυτά τα διαμορφωτικά χρόνια της παιδικής ηλικίας, οι εκπληκτικές φωτογραφίες του Segal μας μιλούν για θέματα διατροφής, τάξης και πολιτισμού.
Η Anchal Sahani, Chembur, Mumbai, Ινδία (10 ετών) φωτογραφήθηκε στις 11 Μαρτίου του 2017. Η Anchal ζει σε μια μικροσκοπική τσίγκινη παράγκα σε ένα εργοτάξιο σε ένα προάστιο της Βομβάης με τους γονείς και τα δύο αδέρφια της. Ο πατέρας της βγάζει λιγότερα από 5 δολάρια την ημέρα, ίσα ίσα για να ετοιμάζει η μητέρα της μπάμιες και κουνουπίδι κάρυ, φακές και ρότι. Η Αντσάλ θα ήθελε να επιστρέψει στη φάρμα όπου γεννήθηκε στο Μπιχάρ, να πάει σχολείο όπως τα άλλα παιδιά και τελικά να γίνει δασκάλα, αλλά είναι απασχολημένη με τις δουλειές του σπιτιού και τη φροντίδα του αδερφού της. Όταν έχει χρόνο, ντύνεται και φεύγει από το εργοτάξιο για να απολαύσει το άρωμα του γιασεμιού και του λωτού και να παρακολουθήσει τα παιδιά της γειτονιάς να παίζουν κρίκετ και να τρέχουν ελεύθερα. Ενώ κάνει τις βόλτες της, η Anchal μαζεύει ζωηρόχρωμα περιτυλίγματα σοκολάτας που βρίσκει κατά μήκος του δρόμου δίπλα στο παντοπωλείο. Η Anchal εύχεται η μητέρα της να την αγαπά όπως αγαπά το αδερφάκι της.
Το νέο βιβλίο του Gregg Segal, το “Daily Bread“, έχει 120 σελίδες και περιγράφει λεπτομερώς τις ιστορίες πίσω από τα πορτρέτα. Ζητήθηκε από κάθε παιδί να καταγράψει τι ακριβώς είχε φάει κατά τη διάρκεια μιας εβδομάδας. Αυτά τα φαγητά στη συνέχεια παρασκευάστηκαν και απλώθηκαν γύρω τους, ενώ ο Segal απαθανάτισε την εικόνα τους από ψηλά.
Από το Λος Άντζελες μέχρι την Κουάλα Λουμπούρ, οι κουλτούρες που απεικονίζονται είναι μια συναρπαστική ματιά στο πόσο διαφορετικοί είμαστε – αλλά πόσο όμοιοι γινόμαστε.
Το έργο του Segal σχολιάζει κατά κάποιο τρόπο την παγκόσμια οικονομία και πώς αυτή επηρεάζει τις διατροφικές συνήθειες. Ενώ στις Ηνωμένες Πολιτείες οι οικογένειες με χαμηλότερο εισόδημα τείνουν να τρώνε περισσότερα σνακ λόγω του χαμηλού κόστους τους, σε άλλες χώρες η τάση είναι αντίστροφη. Στην πραγματικότητα, μερικές από τις πιο υγιεινές δίαιτες στον κόσμο προέρχονται από κουλτούρες χαμηλού εισοδήματος, όπου εστιάζουν στα φρέσκα φρούτα, τα λαχανικά, τους ξηρούς καρπούς και το κρέας, καθώς τα επεξεργασμένα junk food είναι είδη πολυτελείας.
Η Kawakanih, της οποίας το επώνυμο προέρχεται από τη φυλή της, τους Yawalapiti, ζει στο Εθνικό Πάρκο Xingu, ένα καταφύγιο στη λεκάνη του Αμαζονίου της Βραζιλίας που φαίνεται από το διάστημα. Το πάρκο περιβάλλεται από αγροκτήματα βοοειδών και καλλιέργειες σόγιας. Μόνο τους τελευταίους έξι μήνες, σχεδόν 100 εκατομμύρια δέντρα έχουν καταστραφεί από την παράνομη υλοτομία και την επέκταση των αγροτικών επιχειρήσεων. Οι Yawalapiti και άλλες φυλές Xingu συλλέγουν σπόρους για να διατηρήσουν είδη μοναδικά για το οικοσύστημά τους, το οποίο βρίσκεται ανάμεσα στο τροπικό δάσος και τη σαβάνα. Η γλώσσα των Yawalapiti απειλείται επίσης. Όταν γεννήθηκε η Kawakanih, παρέμειναν μόνο επτά ομιλητές της Arawaki. Αποφασισμένη να εμποδίσει την εξαφάνιση της γλώσσας, η μητέρα της Kawakanih, Watatakalu, απομόνωσε την κόρη της από όσους δεν μιλούσαν Arawaki. Η Kawakanih είναι το πρώτο παιδί που μεγάλωσε μιλώντας “Αραβάκι” από τη δεκαετία του 1940 και η μητέρα της λέει ότι εναπόκειται στα παιδιά της τώρα να κρατήσουν τη γλώσσα ζωντανή. Η Kawakanih έχει μάθει επίσης τη διάλεκτο του πατέρα της καθώς και τα πορτογαλικά. Της αρέσει να διαβάζει βιβλία ιστορίας, ειδικά αυτά για τους Αιγύπτιους. Περνά τις μέρες της παίζοντας στο ποτάμι, ψαρεύοντας, βοηθώντας στις δουλειές, μαζεύοντας μανιόκα, φτιάχνοντας μπεϊτζού και κολιέ που φοριούνται κατά τη διάρκεια των φυλετικών τελετουργιών. Κάθε δύο μήνες, η Kawakanih ταξιδεύει στην Canarana για το σχολείο, όπου μαθαίνει δεξιότητες υπολογιστών, αν και κανείς στο χωριό της δεν έχει υπολογιστή. Εκεί δεν υπάρχει ρεύμα ή τρεχούμενο νερό. Για να φτάσουν στο στούντιο στη Βραζιλία, η Kawakanih και η μητέρα της ταξίδεψαν 31 ώρες από το χωριό τους με βάρκα, λεωφορείο και αυτοκίνητο. Η βαφή σώματος της Kawakanih την προστατεύει από τα κακά πνεύματα και την κακή ενέργεια. Η μαύρη μπογιά είναι φτιαγμένη από φρούτο jenipapo και η κόκκινη από αλεσμένους σπόρους ουρούκου (ένα λοβό σπόρων που βρίσκεται στα αριστερά του κεφαλιού της). Οι φυλές των τροπικών δασών έχουν χρησιμοποιήσει ολόκληρο το φυτό Urucum ως φάρμακο για αιώνες. Η διατροφή της Kawakanih είναι πολύ απλή, που αποτελείται κυρίως από ψάρια, μανιόκα, χυλό, φρούτα και ξηρούς καρπούς.
Πώς προέκυψε η ιδέα του βιβλίου
Το Daily Bread προέκυψε από ένα άλλο έργο του συγγραφέα για την κατανάλωση και τα απόβλητα που ονομάζεται 7 Days of Garbage. Ζήτησε από την οικογένεια, τους φίλους, τους γείτονες και οποιονδήποτε άλλο μπορούσε να συμμετέχει να φυλάξουν τα σκουπίδια τους για μια εβδομάδα και μετά να ξαπλώσουν και να φωτογραφηθούν σε αυτά. Είναι αδύνατο να αγνοήσεις το πρόβλημα της κατανάλωσης και της σπατάλης όταν είσαι ξαπλωμένος δίπλα του! επισημαίνει μιλώντας σε συνέντευξή του στο “My modern met” της Νέας Υόρκης.
Το πιο ανησυχητικό πράγμα για τα σκουπίδια που φωτογράφισε ήταν κατά τον συγγραφέα η συσκευασία που συνοδεύει το φαγητό μας. “Έχουμε μεγαλώσει πλήρως εξαρτημένοι από τις βιομηχανίες της διατροφής και της μαγειρικής και το αποτέλεσμα ήταν μια τεράστια αύξηση των απορριμμάτων” λέει ο ίδιος.
Εντύπωση προκαλεί ότι δεν σκεφτόμαστε αρκετά τι υπάρχει στο φαγητό μας, επειδή δεν είμαστε εμείς αυτοί που το φτιάχνουμε! Έχουμε αναθέσει σε εξωτερικούς συνεργάτες το πιο ζωτικό συστατικό της ζωής, τον συνδετικό ιστό των οικογενειών και του πολιτισμού. “Τι θα γινόταν λοιπόν αν κρατούσαμε ένα ημερολόγιο με όλα όσα τρώμε και πίνουμε για μια εβδομάδα για να επικεντρωθούμε στη διατροφή και να πάρουμε την κυριότητα των τροφών που τρώμε;” αναφέρει ο Gregg Segal.
Η μαμά του Yusuf ήρθε στο Ντουμπάι από την Ιρλανδία για να εργαστεί ως ζαχαροπλάστης και σοκολατοποιός. Παντρεύτηκε έναν άντρα από τα Εμιράτα και απέκτησαν έναν γιο πριν χωρίσουν. Ο Γιουσούφ λατρεύει τη μαγειρική της μαμάς του, αν και φτιάχνει ομελέτα και τοστ μόνος του. Ο Γιουσούφ λατρεύει να διαβάζει, να ζωγραφίζει, να σκαρφαλώνει, να ιππεύει άλογα και να δημιουργεί επιστημονικά έργα. Νομίζει ότι θα γίνει είτε πιλότος είτε αστυνομικός όταν μεγαλώσει. Αν είχε τα χρήματα, θα αγόραζε μια Ferrari. Πρότυπά του είναι ο Μπάτμαν και η μητέρα του. Ο Γιουσούφ εύχεται η μαμά του να παντρευτεί ξανά και να έχει αδέρφια και αδερφές. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι το βράδυ, σκέφτεται να φτιάξει ένα σπίτι για πουλιά με τον παππού του, να ψαρέψει μαζί του στα ποτάμια στην Ιρλανδία και να πάει στη Warner Brothers με τη γιαγιά του.
Τι μαρτυρούν οι διατροφικές συνήθειες των παιδιών για τη σύγχρονη κοινωνία;
Επικεντρώθηκα αναφέρει ο συγγραφέας στα παιδιά γιατί οι διατροφικές συνήθειες ξεκινούν από την παιδική μας ηλικία και αν δεν έχεις καλές διατροφικές συνήθειες στα 9 ή στα 10, θα είναι πολύ πιο δύσκολο όταν μεγαλώσεις!
Η παγκοσμιοποίηση είχε τεράστιο αντίκτυπο στη διατροφή σε όλο τον κόσμο. Δύο γρήγορα παραδείγματα από χώρες που επισκέφτηκε ο Gregg Segal, είναι η Βραζιλία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Πριν από μια γενιά, οι φτωχοί της Βραζιλίας υποσιτίστηκαν. Σήμερα, το 57% του πληθυσμού είναι υπέρβαρο. Το 2014, υπήρχαν 803.900 διαβητικοί στα ΗΑΕ—περίπου το 20 τοις εκατό του πληθυσμού. Πριν από 30 χρόνια, ο διαβήτης δεν υπήρχε σχεδόν καθόλου σε αυτό το μέρος του κόσμου.
Στις ΗΠΑ, οι φτωχοί είναι οι μεγαλύτεροι καταναλωτές πρόχειρου φαγητού επειδή είναι βολικό και φθηνό. Αλλά στη Βομβάη, κοστίζει 13 $ μια μεσαία πίτσα Dominoes, η οποία ξεπερνά κατά πολύ τη δυνατότητα κατανάλωσης από τον μέσο όρο εισοδήματος των ανθρώπων.
Το 2015, το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ διεξήγαγε μια εξαντλητική μελέτη που κατατάσσει τις διατροφικές συνήθειες σε όλο τον κόσμο από τις περισσότερες έως τις λιγότερο υγιεινές. Είναι αξιοσημείωτο ότι 9 από τις 10 πιο υγιείς χώρες βρίσκονται στην Αφρική. Φαίνεται αδιανόητο ότι ορισμένες από τις φτωχότερες χώρες έχουν από τις πιο υγιεινές δίαιτες. Αλλά όταν παρατηρήσουμε προσεκτικά τι τρώνε, είναι εύλογο: φρέσκα λαχανικά, φρούτα, ξηροί καρποί, σπόροι, δημητριακά, ψάρια και όσπρια και πολύ λίγο κρέας (που λειτουργεί περισσότερο ως καρύκευμα) και λίγες κενές θερμίδες (επεξεργασμένα τρόφιμα).
Στο εξώφυλλο απεικονίζεται ο Meissa Ndiaye, 11 ετών, στη Ντακάρ της Σενεγάλης και φωτογραφήθηκε στις 30 Αυγούστου του 2017.
Ο Meissa μοιράζεται ένα μονόκλινο δωμάτιο με τον μπαμπά, τη μαμά και τον αδερφό του στην καρδιά του Parcelles Assainies. Ένα άδενδρο, αμμώδες προάστιο της Ντακάρ, το Parcelles Assainies αναπτύχθηκε τη δεκαετία του 1970 για να στεγάσει τους φτωχούς που κατακλύζουν την πόλη. Η Meissa ζει απέναντι από το γήπεδο ποδοσφαίρου και την υπαίθρια αγορά, με εκατοντάδες πάγκους που πωλούν τα πάντα, από φρέσκο ψάρι μέχρι νυφικά. Στα τέλη Αυγούστου, δεμένες κατσίκες πλαισιώνουν τους δρόμους πριν από το Eid al-Adha, τη γιορτή της Θυσίας. Ο Meissa, ένας πιστός μουσουλμάνος και μαθητής στο Σχολείο Κορανίου, λατρεύει το κατσικίσιο κρέας και τα γλυκά φαγητά όπως το χυλό, αν και την εβδομάδα που κρατούσε το ημερολόγιο με τα γεύματά του, έτρωγε πολύ λίγο κρέας. Τις περισσότερες φορές, έτρωγε γαλλικό ψωμί γεμιστό με μακαρόνια, αρακά ή τηγανητές πατάτες. Ο Meissa αγαπά το ποδόσφαιρο περισσότερο από όλα και ελπίζει να γίνει παίκτης σταρ όπως ο Μέσι ή ο Ρονάλντο. Αν είχε αρκετά χρήματα, θα αγόραζε ένα ωραίο μικρό σπορ αυτοκίνητο. Εύχεται η μαμά και ο μπαμπάς του, τεχνικός ψυγείων, να μπορούσαν να μεταναστεύσουν στη Γαλλία για να κερδίσουν αρκετά χρήματα.
